Hoe gaat het ermee?

Je kent dat wel, kom je bekenden tegen, vragen ze hoe het gaat. Meestal zeg ik dan dat het goed gaat, want nee, ik heb geen gebroken been of lig met griep in bed. Bovendien heb ik vaak niet de zin (en/of de tijd) om uitgebreid in te gaan op alle dingen waar we tegen aan lopen. Als ze me iets beter kennen zeg ik dat het 'gewoon z'n gangetje gaat'. Dat snappen ze meestal wel.

Van de week had ik het echter helemaal gehad. Gaat de bel, even stond ik in dubio, niet open doen? Maar waarschijnlijk was ik toch al gezien, dus ik doe braaf de deur open, terwijl ik mijn gezicht droog maak. Natuurlijk kreeg ik meteen vragen die ik afwimpelde met een: "Nee, er is niks." Wat natuurlijk niet geloofd werd. Maar op dat moment had ik dus helemaal geen zin om daar op in te gaan. Als ik zeg dat er niks is, kunnen ze het daar dan niet bij laten? Zover zat ik er ook niet naast, want soms heb je ook echt het idee dat er niks is. Dat je constant opnieuw het wiel aan het uitvinden bent.

Maar als er nu aan me gevraagd wordt hoe het er mee gaat heb ik wel een nieuw antwoord klaar: "Mijn leven zit vol met uitdaging en ik verveel me geen moment."