Ziek

"Er werd omgeroepen dat vandaag de briefjes voor de ouderavond van vanavond moesten worden ingeleverd. Ik heb helemaal geen briefje gehad." valt onze oudste met de deur in huis.
"Dat is niet zo'n ramp, het staat al op onze de kalender, en dat briefje heb je vast gemist toen je ziek was."

Vol goede moed ga ik 's avonds naar school om te horen wat er dit jaar op de agenda staat en zien wie de mentor is.
Na eerst een algemeen praatje over de introductie, ze hebben extra tijd geïnvesteerd in de groepsvorming, het belang van het jaar voor het examen, cijfers die nu al meetellen voor het examen en dergelijke is het de beurt aan de decaan. Hij is al in alle klassen langs geweest voor een praatje over de keuze van HBO opleidingen, het belang van het bezoeken van open dagen, heeft twee boekjes uitgedeeld met open dagen en andere info.
Ik val van de ene verbazing in de andere, onze zoon vertelt over het algemeen niet zo veel over school, maar als de decaan langs is geweest zit hij altijd vol verhalen, als hij een boekje meekrijgt zit hij dat thuis meteen te lezen, vreemd dat ik dat allemaal gemist heb.

Na de pauze mogen we naar de lokalen waar we kennis kunnen maken met de mentor. Er wordt nog iets vertelt over het groepsproces en het werken met jaarplanners. Geen schokkende dingen verder. Gelukkig waren de andere ouders snel weg zodat ik even een klein praatje kon maken met de mentor. Ik vertel dat onze zoon geen briefje heeft gehad, misschien had hij dat gemist toen hij ziek was? En de decaan? is die ook tijdens zijn ziekte in de klas langs geweest? ik kan me die boekjes niet voorstellen. Inderdaad, er waren nog een paar boekjes over, en dat was twee weken geleden, precies dus toen hij ziek was....

Als ouder meld je netjes je kind op tijd ziek, tekent de absentie kaart, school weet precies wat hij gemist heeft, maar als er dan iets belangrijks wordt gemist hoor je ze niet.
Al vanaf de brugklas wordt gezegd dat het begin van de tweede fase het lastigste is, daar lopen de meeste leerlingen met autisme vast. En dan krijg je dit.
Daar word ik nou ziek van...

Diep adem halen, tot 10 tellen.
En aan mijn eigen tip denken:
Rustig het gesprek met elkaar aangaan, zorgen dat alle neuzen weer op ons kind gericht zijn.