De telefoon ligt beneden, terwijl hij boven zit...
(Dat snap ik nooit zo goed van hem, heeft hij een mobiele telefoon, ligt die altijd op de kast beneden, terwijl hij boven zit, maar dat zal wel aan mij liggen.)
Vlug pak ik de telefoon en roep hem, terwijl ik naar boven loop.
Ik zie dat het de zorginstelling is waar hij bovenaan de wachtlijst staat om zelfstandig te gaan wonen.
Zou het?
Natuurlijk blijf ik er niet bijstaan, maar halverwege de trap op weg naar beneden hoor ik aan zijn stem dat het goed nieuws is en blijf ik toch even staan 'luistervinken'.
Al snel word ik teruggeroepen, of het uitkomt om volgende week vrijdag te komen kijken?
Jazeker!
De informatie die in de gauwigheid wordt gegeven klinkt goed: 2 slaapkamers, in een rustige wijk en toch dicht bij het centrum.
Zodra hij het gesprek heeft weggedrukt geven we elkaar spontaan een High five.
We voelen de adrenaline stromen. Yes, eindelijk kan hij aan zijn volgende stap beginnen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten