De frustraties van vrijwilligerswerk

Begrijp me niet verkeerd, ik zet me graag in als vrijwilliger. De herkenning en erkenning die je tegenkomt zijn heel belangrijk. Toen ik zoekende was heb ik veel steun gehad bij vrijwillige initiatieven, en ben blij dat ik nu weer anderen kan helpen. Daar doe ik het voor. Maar hoe dingen soms lopen kan voor veel frustratie zorgen.

Zo heb ik jarenlang de woensdagochtend-inloop van Ouders-Helpen-Ouders  (OHO) gedraaid. Heel leuk om te doen. Maar het aantal vrijwilligers liep terug, het spreekuur verdween en ook de avond-inloop. Uiteindelijk was ik de enige overgebleven vrijwilliger.
Ook het AIC kampte met een tekort aan vrijwilligers. Begin 2009 hebben we samen overlegd.
Dit waren de plannen:

• Het spreekuur van het AIC zou verhuizen naar de woensdag ochtend
• De maandelijkse inloop-ochtend van OHO zou een activiteit worden van het AIC
• Ik zou vrijwilliger worden van het AIC
• Met als gevolg dat OHO Doetinchem zou niet meer bestaan

Zo gezegd, maar niet zo gedaan. Want het bleek dat MEE en VIT subsidie binnen hadden gehaald om OHO een doorstart te geven. Na overleg (over de hoofden van de vrijwilligers heen) is besloten om OHO en het AIC gescheiden te houden.
De vrijwilligers waren er niet gelukkig mee, maar wat kun je anders, want je bent toch afhankelijk van andere organisaties. Bovendien zou ik blij zijn als er weer wat leven in de brouwerij kwam bij OHO.

Maar dat liep heel anders.
Er was een contact persoon maar die heb ik eigenlijk nooit echt gezien. Als ik voorstelde om eens een berichtje naar de krant te doen, moest dat eerst overlegd worden met de PR medewerker van MEE, waarna je na een paar weken te horen kreeg dat dat niet kon, omdat een inloop-ochtend geen nieuwswaarde heeft (denken ze) en er geen budget is om een advertentie te plaatsen.
Ook is er een website gekomen. Heel lang stonden daar een paar datums op die je vrij moest houden in je agenda. Meer informatie zou later volgen. Ik heb de agenda goed in de gaten gehouden, maar meer informatie kwam er niet op te staan. (Inmiddels is de agenda leeg)
Ook heb ik niet gemerkt dat er meer mensen kwamen inlopen (integendeel, dat werden er steeds minder) of dat er vrijwilligers bijkwamen.

Begin 2010 heb ik toen de knoop doorgehakt. Met ingang van de zomervakantie zou ik stoppen met OHO en daarna aan de slag gaan bij het AIC. Niks geen overleg met organisatie wat we dan doen met de inloop-ochtend, de ouders die nog kwamen zijn ook altijd welkom bij het AIC.

Maar je baalt er wel van. Heb je een jaar gewacht en is er eigenlijk niks veranderd. behalve dat er een website is.
(Moet wel even zeggen dat dit zo is voor de regio Doetinchem. In Zutphen en Oost-Achterhoek draaien de OHO groepen wel goed.)

Maar er zijn ook nog andere manieren waarop je als vrijwilliger gefrustreerd kunt raken. Onderstaand bericht kreeg ik van iemand die ik al lang ken, zich altijd heeft ingezet als vrijwilliger, en nu eigenlijk aan de kant wordt gezet omdat ze ook met autisme haar geld verdiend. Dit vind ik niet eerlijk.

Al vele jaren ben ik als vrijwilliger werkzaam voor de Nederlandse Vereniging voor Autisme, de NVA.
Eerst als oudercontactpersoon, later ook een tijd als medewerker voor het Autisme Informatiecentrum.

Als oudercontactpersoon heb ik mijn huis opengesteld voor avonden met lotgenoten.
Veel mensen heb ik te woord gestaan, telefonisch, per mail, tijdens de contactavonden.
Veel uren heb ik gestopt in het voorbereiden van film- en thema-avonden voor het AIC.

Een paar maanden geleden kreeg ik een mailtje van een bestuurslid van de regio Gelderland.
Of ik er wel aan dacht dat er bij mijn werkzaamheden voor de NVA wel eens sprake kon zijn van belangenverstrengeling, omdat ik ook een praktijk heb voor begeleiding bij autisme.

Nee, daar had ik nog nooit aan gedacht!
In mijn naïviteit dacht ik dat de NVA blij zou zijn dat ze mijn deskundigheid gratis mochten gebruiken!

Zij vinden blijkbaar iets anders.

Citaat uit de mail die ik gisteren ontving:

Inmiddels heeft het algemeen bestuur van de NVA besloten het huishoudelijk reglement van de NVA op dit punt aan te passen. Het gaat hierbij om een uitwerking van de tekst dat de bestuursleden (of andere NVA-vrijwilligers) direct noch indirect financieel voordeel van de vereniging mogen genieten. Het algemeen bestuur is van mening dat dit financiële voordeel aanwezig is in de gevallen waarin de bestuurder (of andere NVA-vrijwilliger) tevens een eigen bedrijf heeft waarbij autisten tot de doelgroep behoren. Dit is het geval als men (mede-)eigenaar is van bijvoorbeeld:- een logeerhuis of woning voor autisten;- een PGB-bureau dat diensten verleent aan autisten;- een bureau voor levensloopbegeleiding voor autisten. Het algemeen bestuur vindt het niet wenselijk deze functies te combineren met vrijwilligerswerk binnen de NVA.

 Ik vind het verschrikkelijk jammer dat dit besluit is genomen.

Jammer voor mijzelf, omdat ik dit werk met veel inzet en plezier heb gedaan

Jammer voor de NVA, omdat ze een kwalitatief goede (en gratis!!) vrijwilliger kwijtraken, zonder dat daar een vervanger voor is.

Maar vooral jammer voor al die mensen die bij mij aan de bel wilden trekken en die ik nu niet meer te woord kan staan.

 Ik ben bang dat er binnen de NVA veel meer vrijwilligers zijn die niet meer op deze manier werkzaam mogen zijn.

En hoe zit het dan met mensen die niet zelfstandig, maar in loondienst met Autisme te maken hebben?

Lopen de leden het risico dat ook deze vrijwilligers verloren gaan?

Ik begrijp de zorg van de NVA.

Ook willen zij niet dat vrijwilligers een soort keurmerk voor hun bedrijf krijgen alleen omdat de NVA met hen samenwerkt in een andere functie.

Kan de NVA zich deze stap veroorloven?

Ik ben benieuwd.

Maar niet meer met mij.

Wel als lid, niet meer als vrijwilliger…

Ik ken genoeg mensen die al op een of andere manier met kinderen of jongeren werkten (Onderwijs-assistent, kinder-verpleegkundige, jeugd-hulpverlener) die, juist omdat hun kind ook ASS heeft, zich verder zijn gaan specialiseren in ASS. Juist omdat ze ook de ervaringsdeskundigheid hebben, juist omdat ze weten dat het reguliere aanbod niet toereikend is. Dit zijn vaak de beste hulpverleners én vrijwilligers. Maar de NVA wil dus deze mensen aan de kant zetten?

Ik begrijp best een deel van de zorgen. Want ik heb ooit een aanvaring gehad met een directeur van een instelling. Kom ik die man later tegen als regio-voorzitter van een organisatie. Dat is inderdaad anti-reclame.

Maar als ik nu Google-ads op mijn blog plaats mag ik ook geen vrijwilliger meer zijn bij de NVA...?...Want dan verdien ik tenslotte geld met autisme...
Toch raar