Anticiperen

Dat is niet alleen een moeilijk woord, maar ook moeilijk om te doen.

Ik fietste met onze jongste naar school. Op de kruising moeten wij linksaf. Er komt een busje van rechtdoor aan, daar kunnen we nog wel voor langs, dacht ik. Maar onze jongste fietst weer eens een paar meter achter me, toch maar even wachten dus. Nog wat langer wachten want er komen ook nog een paar fietsers van rechts, dan kunnen wij weer. Ondertussen staat er ook al weer een auto achter ons die op ons staat te wachten. Maar de trapper van de fiets staat niet goed, dus het duurt in mijn ogen een eeuwigheid voor dat hij zo ver is. Ik maan hem aan om een beetje op te schieten want ik zie al weer ander verkeer aankomen. Helemaal fout natuurlijk, want dan voer ik de druk op. Hij is daar niet van gediend, wil het er niet over hebben, als ik het toch even doe gaat hij 'grommen'.

Even later op school.
Hij moet wat aan de juf geven, maar de juf is in gesprek met een moeder, er staat nog een andere moeder te wachten en de nodige kinderen die ook iets van de juf moeten. Omdat het nog wel even duurt raad ik hem aan om eerst maar even het drinken en de koekjes in de bak te doen, en vast even het rooster te pakken. Als hij dat gedaan heeft zie ik dat de juf vrij is, ik zeg hem dat, maar hij moet eerst wat op het rooster schrijven. Als hij daar mee klaar is, is er alweer een andere moeder met de juf in gesprek. Hij gaat netjes in de rij staan (achter de rug van die moeder). Ondertussen komen er van de andere kant ook al weer kinderen aan die dus eigenlijk voorkruipen. Ik tover mijn kind achter de rug van die moeder vandaan, dat hij ook stond te wachten. Maar het kwaad is eigenlijk al geschiedt. Vlug geeft hij het aan de juf en gaat terug naar zijn eigen tafeltje, geeft mij een kus dat ik gaan moet, en haalt zijn zakdoek te voorschijn om even de traantjes te drogen.

Dan vind ik het toch mooi om te zien dat de andere kinderen zich daar helemaal niks van aan trekken. Bij andere kinderen staat ze er meteen om heen, vragen wat er aan de hand is en proberen te troosten. Daar is onze jongste niet van gediend, daar wordt hij alleen maar nog verdrietiger van. Goed om te zien dat zijn klasgenoten weten wat ze wel en, in dit geval, niet moeten doen!
Al voelt mijn moederhart wel zwaar...