Autenne

Ken je dat? Ben je een documentaire aan het kijken, krijg je steeds meer het gevoel dat de hoofdpersoon wel eens autisme zou kunnen hebben. In het verleden heb ik dat wel eens eerder gehad toen we naar documentaires keken van Bob Dylan en  Andy Warhol, bleek later dat het waarschijnlijk inderdaad autisten waren/zijn!
Van de week had ik dat weer, we keken naar een documentaire over een Amerikaanse lange baan schaatser. Hoe langer we keken hoe meer onze autennes begonnen te bieben en flikkeren. Deze jongen had op school geen aansluiting, hij was verlegen en zei niet veel. Ook teamsport (ijshockey) was niet voor hem weggelegd, veel te ruw en te veel contact. Nu doet hij aan lange baan schaatsen, heeft een coach op afstand (o.a. via de computer) die hem vertelt wat hij 's morgens moet doen en dan later weer contact opneemt wat er 's middags op het programma staat. En hij vaart er wel bij.
Of hij echt een autist is? Ik weet het natuurlijk niet zeker, maar de komende Olympische Spelen is hij voor mij favoriet, alles liever dan Sven.

Schieten zou je ze!

Onze oudste zit al een poos met veel plezier op een handboogschieten. Het is goed voor zijn houding en concentratie, het is gestructureerd, de groep jeugdleden niet te groot. Ideaal dus. Maar nu zijn ze de laatste tijd aan het klungelen.

De ene keer gaat het niet door want ze houden buurt schiet-toernooien, dan is er een vergadering gepland, (die niet in de kantine kan?) en dan moeten de volwassenen competitie schieten (1x per maand) wat blijkbaar een half uur eerder moet beginnen, waardoor de jeugdleden ook een half uur eerder moeten beginnen (wat wij echt niet redden), en een hoop gerommel oplevert, want de kasten waar de materialen liggen staan achter de schietbaan, en er is altijd wel iemand die nog iets nodig heeft.

En zo zijn er nog wel meer van die kleine dingetjes.
Reden voor ons om er mee te stoppen, heel jammer, maar op deze manier geeft het ons meer onrust dan dat het plezier oplevert.

En zeg nou zelf, als je je kind wil aanmelden bij een club en je vraagt wanneer ze daar terecht kunnen en je krijgt te horen dat het in principe elke week zo laat is, maar 1x in de maand een half uur eerder (niet een vaste dag) en af en toe vervalt het helemaal. Dan ga je toch liever naar een club waar ze meer structuur hebben, ook al heeft je kind geen beperking?

Overdosis december

Ben zo blij dat december voorbij is.
Dat begint natuurlijk al in november als die beste man uit Spanje voor een paar weken overkomt. Hij is nog nauwelijks terug in Spanje of de kerstbomen gaan de klassen al weer in.
Vervolgens ga je het spelletje doen: "Ik ga naar school en ik neem mee:"

• Een bordje en bestek (voorzien van naam) in een tasje (voorzien van naam)
• Een tasje met kerstversielsels (voorzien van naam)
• Een tasje met kerstgroen (voorzien van naam)
• Een bakje met natte oase (voorzien van naam)
• Een kaars (daar hoeft dan weer geen naam op)
• Een glazen potje (voorzien van naam)
• En natuurlijk voor het kerstbuffet een schaal (voorzien van naam) met hapjes.

Je zou haast nog je kind voorzien van naam, anders vergeet je die nog mee te nemen naar school ;-)

Dan twee weken vakantie, is wel lekker hoor, niet vroeg eruit voor school (het is nog zo donker 's morgens), geen verplichtingen (behalve dan mijn  werk waar het dan de drukste periode van het jaar is) maar toch.

De jongens krijgen een overdosis chocolade waar ze toch wel wat van gaan hyperen. Een overdosis computertijd, waardoor ik ondertussen alle ins en outs weet van hun favoriete computerspelletjes en een overdosis leuke films, waardoor de veren van de bank overuren maken. En niet te vergeten de kerstboom die toch een flinke hoeveelheid van onze toch al schaarse ruimte in beslag neemt.

Gelukkig is december voorbij, de kerstboom het raam uit (wat een ruimte ineens) en de jongens weer in de structuur.

Voor het nieuwe jaar wens ik iedereen een rustig en regelmatig 2010